දුවන පඩි පෙළ
ටයිල් අතුරන ලද පොළව යට සිට පඩි පේලි එකින් එක මතුව උඩට විත් ඉහළට පාවී යයි. ඔහු ඉන් එකක් කෙසේ තෝරා ගත්තේ දැයි නොවැටහුනත් , ඉන් එකකට පය තබන්නට කලින් මාගේ දකුණතින් අල්ලා ගත යුතුව තිබුණා නොවෙ දැයි මට සිතුනි.නමුත් ඔහු සමඟින් සිටිනා විට මගේ සිතට නැඟෙන බොළඳ සිතුවිලි ඔහුට කීමට යාමෙන් මා ලබන්නේ ඔච්චම් සහගත සිනාවක් පමණක් නිසා එබැවි බොළද සිතුවිලි ම,සිතට පමණක්ම සීමා කර ගනිමි.
දුවෙන පඩි පෙළකින් උඩට ගොස් යළිත් එවැනිම වූ දුවන පඩි පෙළකින් පහළට යාමට සැරසෙත්ම පළමුවර මෙන් සමතුලිතතාවය නොමැති වීමට ඉඩ දිය නොහැකි නිසා පළමු පඩියට පය තැබීමට ප්‍රථම දැඩිව ඔහුගේ වමතින් අල්ලා ගත්තෙමි. අල්ලා ගත් අත දැවිඩ වැළඳ ගනිමින් ඔහුට තුරුලුව ඉතිරි පඩිපේලි දිගේ ගලා යාමට ආසා කළ ද ඒ් ආසාව ද සමඟින්ම, නිවරදිව පඩියට අඩිය තැබීමට එවර හැකි වූ මුත් මා සිටි පඩිය පහළට ගමන් කිරිමට පටන් ගත් සැණින්ම ඒ අතෙහි ග්‍රහණය මුදා හලෙමි.
එවර අප ඇතුලු වූ ශාලාව නොයෙකුත් ආකාරයේ ගැහැණුන් ගෙන් සහ පිරිමින්ගෙන් ද කුඩා දරුවන් සහ යෞවන යෞවනියන්ගෙන් ද විශේෂයෙන්ම ආදරවන්තයන් යැයි සිතිය හැකි අයගෙන්ද පිරී පැවතුණ අතර , එහා මෙහා යන සෙනඟටත් වඩා වැඩි පිරිසක් වූයේ කුඩා මේස වටා වූ පුටු වල වාඩී ආහාර ගනිමිනි. මාගේ ලෝකය විශ්මයෙන් කුතුහලයෙන් සහ ආදරෙයන් පිරී තිබූ විශාල එකක් වූවත් එතැන් සිටි සියලු දෙනාගේ ම පාහේ ලෝකය ඒ මේස වල තමා හා සිටින්නා කෙරෙහි පමණක් කේන්ද්‍ර වී තිබෙනු දැක මම සැමදා මෙන්ම ලැජ්ජාවට පත් වූවෙමි.ගමේ මිනිසුන්ගේ කුඩා ලෝකය , කොළඹ ආ විට අපරිමිත ලෙස විශාල වන්නට පටන්ගන්නා මුත් කොළඹ සිටිනා මිනිසුන්ගේ ලෝකය තමන් සමඟින් සිටිනා පුද්ගලයාට පමණක් සීමාවීම නිසාදෝ ඔහුද හරියට හැසිරෙන්නේ මෙහි සිටින්නේ මාත් ඔහුත් පමණක් යැයි සිතා මෙනි.
“ මොනව ද කන්නේ ? සිංහල කෑම කනව ද , පිටරට කෑම කනවද ?“
මෙවැනි අවස්ථා වල දී සැමවිටම මා අසරණ වන ප්‍රශ්නය ඔහු අසන්නේ වෙනදා මෙන්ම නොවන පිළිතුරක් බලාපොරොත්තුවෙනි.
වෛවාරන මිනිසුන්ගේ අපූර්වත්ය නැරඹිමට ඉඩක් නොතියාම කෑම වලින් පිරි භොජුන් හලක් වෙත ට නෙත් යොමන්නට සිදු විය.
මිනිසුන්ගේ වෛවාරන වලටත් වඩා කඩයේ වූ කෑම සියළු අතින්ම විචිත්‍රවත් බවක් ඉසිලීය. කෙසෙල් කොළයේ එතූ පුංචි කෑම පාර්සලයේ පටන් , නොයෙකුත් අන්දමේ සිංහල කෑම වර්ග වලින් පුංචි ලස්සන කඩය පිරී තිබුණි.
කෑම පිළිගන්වන්නට ද , කෑම පිළිබඳව සියළු රස රහස් එළි කරන්නට ද සිටියේ මැනවින් හැද පැළඳ ගත් තරුණ මහත්තරුන් කීප පොලකි. ඔවුන් කෙතරම් පිළිවලට සිටියා ද යත් ඔවුන් දැක්වූ ආචාරශීලීභාවය සහ ඉවසිලිවන්තභාවය මා තුල කෑම දැකීමෙන් හට ගත් නොයිවසිලිමත්භාවය මැඩලීමෙහි සමත්විය.
“ මොන ද කියන්න කන්නේ “
කීපසැරයක් ම ඇසූ ඒ පැණයට පිළිතුරක් සොයා ගත් නොහැකිව අසරණ වූ මට අවසානයේ දී සොයා ගත හැකි වූයේ ඉතාම ජනප්‍රිය මෙන්ම කටට දිවට හුරු වූ එකම කෑම වර්ගය වූ “ ෆ්‍රයිඩ් රයිස් “ පමණි.
“ බුරියානි කමු ද ? “
“ බුරියානි එපා “ දෙවරක් නොසිතාම පිලිතුරු දුන්නේ බුරියානි වලට නොකමැත්තෙන් නම් නොවේ.
“ඔයා යන්න ටේබල් එකකට “
මිනිසුන් විසින් අයිතිකර ගෙන සිටි කුඩා මේස සිසාරා නෙත් හෙලූවද “හිස් තැනක් “ නම් ඒ කොතනකවත් නොවීය. ඒ සියළු දෙනා අවට සිටියවුන් ගැන කිසිත් නොවිමසමින්ම තම තමන්ගේ ලෝක සහ තම තමන් සමඟ පැමිණියවුන්ගේ කුඩා ලෝකවලට වී කෑම කමින් , කතා කරමින් සහ විටෙක සිනා සෙමින් සතුටින් ද ඇතැමෙකු අත රැදි ජංගම දුරකතනට එඹෙමින් ද , කමින්ද , බොමින් ද මේස වටාම වාඩි වී සිටිති.
එක් කොණක වූ මේසයක් හිස්වත්ම එහි භාරකාරකත්වය පවරා ගත් මා රිසිසේ අවට සිරි නැරඹීමට පටන් ගත්තෙමි.
ඔහු සිටිනා කෑම කඩය පමණක් නොව දිගින් දිගටම එක පෙළටම වූයේ වෛවාරණ ආහාර පාන වර්ග බව ත් ලෝකයේ දසදිග රටවල් වල ආහාර සියල්ලක්ම ඒ එක් එක් කුඩා වෙළඳ සැල් වල විකිණිමට ඇති බවත් දැක ගන්නට හැකි වූයේ සෙනඟ පිරි මිනිසුන් අතරිනි.
මා කවදත් උන්හිටි ගමන් ඔහු ඉදිරියේ ප්‍රාතිර්භුත වී ඔහුව පුදුමයට පත් කරන්නාක් මෙන්ම , ඔහුද ඒ සෑම විටකම මෙවැනි ස්ථාන වෙත මා එක්කරන් විත් මා පුදුමයෙන් පුදුමයට පත් කරයි.
මීට පැය කිහිපයකට කලින් මා සිටියේ රාජකාරි මට්ටමේ හමුවක අවසන් පැය කිහිපයේ ය. රාජකාරි රැස්වීමේ මුලසුන හෙඹ වූ අය විසින් රැස්වීම කියු වේලාවටත් වඩා ඉතා වේලාසනින් නිම කිරීම නිසා මා සිතට ආවේ මුරණ්ඩු සිතුවිල්ලකි.
ඉන් පැයකට පසුව ඔහුගේ ඔෆීසි දොරකඩ හමුවේ මා ප්‍රාතිභූර්ත විය. නමුත් නියමිත දොරටුව සොයා ගත නොහී අසරණ වූයෙන් කලකින් ඩයල් නොකල අංකය සෙවීමට ඩයල් නම්බර් තීරුවේ පහළටම යාමට සිදු වූයේ ඔහුගේ අංකය කිසිදාක සේව් නොකරන්නෙමියි සිතා අවසන් වරටත් දුරකතන නාමාවලියේ ස්ථිර මතකයෙන් මකා දැමූ බැවිනි.
දෙවරක් ඩයල් උවත් පිළීතුරක් නොලද තැන්හි යළිත් ආපසු ආමඟට හැරී පියවර කිහිපයක් යත් ම ජංගම දුරකථනයේ දෙදැරීම දැනුනේ හදවතට ය.
“මම ඉන්නේ චෛත්‍ය යට “
“ ඔහොම ඉන්න . හෙලවෙන්නෙවත් නැතිව ඔතනම ඉන්න“ ඔහු එසේ කියන්නට ඇත්තේ මා සැමදාම ඔහුගේ උපදෙස් පරිදි අසා ගන්නා කොළඹ පාරවල් සැමදාම වරද්දා ගන්නා බැවින් වන්නට ඇත.ඔහු ඔතනින් වමට කීවොත් මා ගොස් ඇත්තේ දකුණටය. ඔතන ඉදල ඉස්සරහට එන්න කීවොත් මා යන්නේ පිටුපසටය. මා එකල එතරම්ම මෝඩ කෙල්ලකි.
එතනම නැවතුන මා බෙල්ල කරකවමින් දෑසට පෙනෙන සියළුම පාරවල් වෙත එබිකම් කළේ ඒ අපූරු රුව කොහෙන් හෝ මතුවන බව පසක් වූ බැවිනි.
විනාඩි කිහිපයකින් වසර ගණනක් නොැදක සිටියත් , යොදුන් ගාණක් දුරක සිටියත් හදුනා ගත හැකි ඒ ගමන් විලාශයත් , ඒ රුවත් , ඔහුට හඳනා ගත හැකි වූ මා රුවත් දැන් දහවල් ආහාරය ගනිමින් සිටිමු.
බොහෝ කලකට පසුව මුරණ්ඩු තීරණ ගනිමින් මා මෙසේ ඔහු බැලීමට එන්නේ නෙත පුරා ඔහු දැක ගැනීමට මිසක බඩපුරා කෑමට නොවන බැව් කොතෙකුත් පැවසූවත් ඔහු එය කණකට නොගන්නා බැවින් ද , ඊටත් වඩා මාහා එක්ව රසැති කෑම ගැනීම ඔහුට සතුටක් ගෙනෙනා බැව් දැනුන බැවින් ද මා තවදුරටත් ඔහුගේ මේ අපූරු පුරුද්දට හරස් කැපීම අත්හැර දැමුවෙමි.
කතා කල වචන ගණන විස්සකටත් වඩා අඩුවූවත් වෙන්වී යාම සැමදා මෙන් හිත නොසන්සුන් කරන්නටම විය. ඔහු හා කතා කිරීමත් ඔහුගේ කතා වලට සවන් දීමත් මා ප්‍රිය කළ නමුදු කිසිදු දිනක හිතේ හැටියට ඉටු කර ගත නොහැකි වූයේ ඔහුත් මමත් දෙදෙනාම වැඩි කතා නැති ගොළුවන් වූ බැවින් වන්නට ඇත.නමුත් ඔහු නිතර මා මතම වරද පටවන්නට විය. " ගෑණු තමයි ඉවරයක් නැතිව කතා කරන්න ඔ්නි.පිරිමි ඉන්නෙ අහන් ඉන්න.කොහෙද ඉතින් ඔයා ගොළු හදවත නේ "
ආහාර ගෙන අවසන් වූ විගස මේසයට ගෙන ආවේ මා ඉදිරියේ සිටිනා ඔහුගේ මුහුණවත් හරියට නොපෙන තරමට උස අයිස් ක්‍රීම වීදුරුවකි. එය දුටු මාගේ බැල්ම දුටු ඔහු යන්තමින් සිනා සෙනවා පෙනුන නමුත් " මේක කන්නෙ කොහාටද " මම ඇසුවෙමි. ඒ වන විටත් ඔහු ඔහුගේ අයිස් ක්‍රීම් වීදුරුවේ බාගයක් හිස් කර අවසන් අතර යාමට හදිසි බැව් ඔරලෝසුව දෙස බැලීමෙන් හඟවන්නට විය.
දෙවරක් ආ ගිය දුවන පඩිපෙල පයට හුරු ඇතැයි සිතු මා ඔහුගේ අතගැනීමට නොගිය බැවින් පය පැටලී වැටෙන්නට යද්දි අසමතුලිත සිරුර සමතුලිත කළේ ඔහු වුවත් , එය නොසලකාම ඉන් උඩ පඩියකට ගොඩ වූ මා හට පඩියෙන් බිමට බැස්ස පසු මුහුණ දෙන්නට වූයේ මහ අකරතැබ්බියකටය. මා වටේ මිනිස්සු එක ඒක දිහාවට පිය නගති. ඔවුනට මා ගැන වගේ වගක් නැත. මෙයින් ඒළියට යන ක්‍රමයක් ද මා දන්නේ ද නැත. ඔහුද පෙනෙන්නට නැත. කරක කරකා බැලුවත් නාදුනන මිනිසුන් මැද්දේ මා අතරමන් වී ඇත. පැය කාලක් හෝ විනාඩි විස්සක් පමණ ගත වූ පසු කවුදෝ මගේ කණ ළඟින්ම " යන් " කියනු ඇසුන බැවින් පියවි සිහියට ආවත් හිතේ තරහට පහරක් ගසන්නට වත් ඉඩක් නොගෙනම ඔහුගේ පසු පසින් ඇදුනෙමි.
මා බසයට නංවා ඔහු නැවත රාජකාරියට යන්නට ඇත. බස් එකට නැග වාඩි වෙනකම්වත් ඔහු නොසිටිනා බැව් මම දනිමි. කරක කරකා කොතරම් බැලුවත් ඔහු ආගිය මඟක් කිසිදා මා දැක නැත.කොටින්ම ඔහු මා නොසිතූ වේලාවක මේ මුලු ලොවම හැරදා ගියේ ය.
ඔහු පාලනය කල නොහැකි තරමේ උග්‍ර දියවැඩියාවෙන් පෙලුන බවත් මා සෙනඟක් මැද්දේ අතමන් කර දමා ඔහු යන්නට ඇත්තේ සිගරට් එකක් බීමට බවත් මා දන්නේ ඔහු මිය ගොස් ද කලක් ගතවූ පසුව ය.
අප ආදරය කරනා අය ගැන ඇත්තටම අපි දන්නේ මොනවා ද?
දුවන පඩිපෙල් මෙන් මතුව මතුවී උඩට විත් සැඟව යන සිතුවිලි අතර ඔහු තාමත් ඉන්නා බව දන්නව නම් !
